Veel consumenten weten niet wat er allemaal moeten gebeuren om een spruitje te laten groeien, nog meer consumenten weten zelfs niet hoe een spruitje groeit. Aan de andere kant staan landbouwers die meer en meer industrieel hun producten telen en daardoor minder aandacht besteden aan de randactiviteiten. Letterlijk en figuurlijk. Bermen worden platgespoten, langs de rand worden minder en minder bloemen gezaaid en het industriële krijgt hoe langer hoe meer voorrang op het ecologische. Hoe komt dit? Willen we allemaal te weinig betalen voor voeding? Hebben supermarkten te veel macht? Het loop op veel plekken mis en er is niet één waterdichte oplossing.

In Brussel werd enkele dagen geleden een nieuwe campagne voorgesteld. Een campagne die ik enkel maar kan toejuichen. Het roept namelijk om om nog luier te zijn dan ik al ben. Om gras niet elke week, maar om de 3-4 weken te maaien. Of zelfs helemaal niet meer. Klinkt als muziek in de oren toch? Minder werk en minder irritante grasmaaiergeluiden van de buren als je in je tuin zit.

De voorbije week was het onverwacht enorm goed weer. Zo’n weertje dat je meteen doet verlangen naar ijsjes en een eerste terrasje met een frisse pint en kaasjes. Na enkele dagen dit ook effectief te hebben gedaan, bedacht Robby Sallaets zich plots dat hij een moestuin heeft. En dat deze misschien wel eens iets van aandacht zou kunnen gebruiken.

Wekelijks krijg ik heel wat vragen: Wat mag ik nu al planten? Is het niet te koud? Mag dat gewoon rechtstreeks in de grond? Of moet ik dat binnen zetten? Wanneer mag ik er nu eigenlijk aan beginnen?
Zeker nu iedereen na een koude winter snakt naar even met de handen in de aarde te wroeten. De eerste groente die bij mij steevast als eerste de grond in gaat, is de erwt. De groente die we allemaal kennen uit de mooie diepvrieszakjes uit de supermarkt. Maar heb je ze ooit al eens vers geproefd? Net ‘gedopt’ zoals ze dat zeggen. Een wereld van verschil. Daarom, zaai alsjeblieft erwten. En zaai ze gerust als eerste, ze kunnen tegen een stootje.

Een nieuw jaar, een nieuw begin. Waarschijnlijk volgen er de komende weken nog veel kerst- en nieuwjaarsfeestjes met mensen die je goed kent of amper kent. Of het nu mensen zijn die je graag ziet of niet, we wensen ze steeds hetzelfde toe. Een goede gezondheid en gelukkige feestdagen. Ik zou dat graag deze feesten eens willen omdraaien. Laten we iedereen feestelijke geluksdagen wensen.

Ik heb de beste job in de wereld. Misschien niet de gezondste job met al het eten dat me wordt voorgeschoteld, maar ik zou niet anders meer willen. Ik proef van de lekkerste dingen, ontdek de beste restaurants en gerechten en het belangrijkste van al: ik krijg de kans om de mensen achter prachtige producten te ontdekken. Vorige maand had ik het geluk om de mensen van Belgische Saffraan te ontmoeten. Twee enorm warme mensen die experimenteren met saffraan.

In België hebben we elk jaar de Boekenbeurs. Alle uitgeverijen staan daar in volle glorie te pronken met de boeken die ze het afgelopen jaar hebben uitgegeven. En hoewel ik, en velen met mij, vinden dat de Boekenbeurs wel eens een frisse wind, nieuwe locatie, en een ander concept kan gebruiken, kuier ik er toch telkens opnieuw met veel plezier rond. Wetende dat ik thuis nog een paar 100 boeken heb liggen die ik eigenlijk wil lezen. Daarom had ik voor mezelf dit jaar de belofte gemaakt: als ik een boek zou kopen, moest het een boek zijn waar ik inspiratie uit kan halen voor mijn professionele zelve. Over eten of moestuinieren dus. En wonder boven wonder werkte die aanpak: ik verliet de Boekenbeurs met slechts twee boeken in mijn herbruikbare zak.

Van alle seizoenen is de herfst by far mijn favoriete. We hebben echt een heel mooie, hete zomer gehad maar ik ben blij dat het voorbij is. Begrijp me niet verkeerd. De vele feestjes, het in de tuin zitten tot een stuk in de nacht en heerlijke tomaten vers uit de serre vind ik ook heerlijk. Maar de zomer is toch vooral een seizoen propvol gevuld met activiteiten. Je voelt je bijna schuldig als je met zulk mooi weer binnen gaat zitten. De herfst daarentegen dwingt je naar buiten met haar mooie kleuren en zuigt je weer naar binnen zodra het donker wordt.

Normaal schrijf ik hier enkel over moestuinieren. Maar deze keer heb ik het graag eens over moestuinieren in het groot: de landbouw. Een sector die elke dag zorgt dat miljoenen mensen een boterham mee naar het werk kunnen nemen, een biertje kunnen drinken of kroketten kunnen eten. Een sector die eigenlijk meer erkenning zou moeten krijgen dan momenteel het geval is. Maar toch gaat het ergens fout.

De zomervakantie staat weer voor de deur en dat wil zeggen dat heel veel mensen een paar dagen tot een paar weken andere oorden opzoeken. Plezant. Heel plezant zelfs, maar wat doe je dan met je moestuin? Gok je erop dat deze een paar weken lang in ideale condities blijft verder groeien, of probeer je toch maar beter om hem in veilige handen en in de meest ideale omstandigheden achter te laten?