‘Het verwenste kind’ neemt de lezer mee op een haast onmogelijk begaanbare levensweg van een mens die er eigenlijk niet had moeten zijn. Van de biologische moeder niet, die het afstond en daarna van de adoptiemoeder niet die het op alle denkbare manieren afwees vanaf het moment dat duidelijk werd dat het kind over een eigen identiteit beschikte waarop zij geen invloed had. Het bleek een sterk kind wat zich niet liet omvormen tot het meisje wat haar moeder voor ogen had, maar trouw bleef aan haar oorsprong. De moeder maakte het tot haar missie om de levenswil van het kind te breken. Het boek beschrijft hoe de verziekende invloed van moeders missie, die zich door niemand laat weerhouden, zich invreet in alle pogingen liefdevolle relaties op te bouwen en onderhouden in de familie en daarbuiten. In weerwil aan die invloed ten onder te gaan ontwikkelt het kind talloze manieren om hieraan te ontsnappen, door zich onzichtbaar te maken tot de kust echt veilig genoeg is om tevoorschijn te komen. Ze is gezegend met een spirituele aard en een feilloze intuïtie. Zo weet ze op haar weg waar ze zijn moet, bij wie en op welk moment. En ook wanneer het tijd is om verder te trekken. Op haar zeventiende verlaat ze het ouderlijk huis. Vanaf dan verandert haar levensweg in een pad van langzaam zichtbaar durven worden.
