De laatste tijd valt het me op. Meer dan de voorbije jaren. Zeker als je regelmatig de pagina’s op facebook bekijkt van pakweg Velt of Moestuinwijven. Geweldige pagina’s om te volgen trouwens . Door alle reacties en foto’s te zien, krijg je instant goesting om zelf aan de slag te gaan. Maar is het goesting of is het ongeduld?
Want wat ik heb gemerkt is dat steeds meer en meer mensen installaties bouwen, warmtematten installeren, speciale lampen plaatsen, plantjes binnenhalen, plantjes terug buiten zetten,… Ik heb bijna het gevoel van een ratrace in de moestuin. Om ter eerste. Mensen beginnen steeds vroeger en vroeger. Willen sneller resultaat. En door die warmtematten of speciale lichtbronnen proberen ze een voorsprong te nemen, een ander seizoen na te boetseren en naar hun hand te kneden. Zo ben ik al verschillende mensen tegengekomen die zich ‘gefaald’ voelen als moestuinier. Of die het gevoel hebben dat ze al een gigantische achterstand hebben op andere moestuinierders. Belachelijk eigenlijk.
Dit terwijl het eigenlijke moestuinseizoen nog maar net van start gegaan is. De lente is nog maar net bezig. Alles waar die snelle vogels twee maanden geleden aan begonnen zijn en nu een ‘voorsprong’ in hebben, kun je nu ook nog zaaien in de moestuin. Buiten dan misschien aubergines en pepersoorten. Die hebben extra tijd nodig. Maar dat kun je dan weer voorkomen door rassen te kiezen die meer aangepast zijn aan ons klimaat.
Eens dat zaadje in de grond zit, kan het niet snel genoeg gaan. Dan moeten er nog meer lampen op, nog meer speciale soorten mest en nog meer aandacht aan gegeven worden. Altijd maar meer en meer en sneller en sneller. Naar mijn gevoel sluit moestuinieren, een hobby voor velen om tot rust te komen, zo aan bij de moderne ziektes van deze tijd. Altijd meer en meer, zonder even stil te staan bij de schoonheid van de dingen en af en toe de traagheid en de seizoenen te respecteren.
Want ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik ook zelf soms zo ben. Dat ik ongeduldig ben. Dat ik niet kan wachten tot de eerste courgette verschijnt of de eerste erwt in mijn mond kan steken. Maar de momenten waarop me ik het meest gelukkig ben in de moestuin is wanneer er niets moet. Wanneer ik door de moestuin wandel en ontdek dat er plots vanuit het niets de peterselieplant terug tevoorschijn komt na een koude winter. Wanneer het lijkt alsof er nog geen peultjes zijn en ik er plots 12 ontdek. Wanneer ik mezelf toelaat om bezig te zijn met dat moment en met niets anders, dan kom ik weer tot mijn essentie van moestuinieren: tot rust komen, even aan niets denken.
Je weet wat ze zeggen: honger is de beste saus. Zorg er daarom voor dat je rekening houdt met de seizoenen. Durf even wachten wanneer het koud is. Eens het warmer wordt, haal je de overijverige moestuiniers die het kweken bijna als een wedstrijd zien zo in. Forceer niets en laat de natuur haar werk doen. Dat doet ze al ettelijke duizenden jaren en steeds met succes.
Veel moestuinplezier deze maand!
