‘Misschien valt het allemaal wel mee’, denk ik in de auto op weg naar de dierenarts. ‘Het zou natuurlijk ook gewoon een ontsteking kunnen zijn. Misschien zijn alvleesklier? Of toch ziekte van Cushing?’ Andere gedachtes probeer ik te verdringen.
Een harde boodschap
Er moet een echo gemaakt worden bij onze hond. Binnen een week is de omvang van zijn buik behoorlijk toegenomen. Bloedonderzoek wijst uit dat het een ontsteking of een tumor moet zijn heeft onze dierenarts gezegd. Misschien zit zij er toch naast? In gedachten probeer ik uitwegen te zoeken om maar niet te hoeven denken aan die ene mogelijkheid. Maar ondanks de hoop is de uitslag wat wij vreesden. Onze hond heeft een tumor aan de lever, in een ver gevorderd stadium. De lever, op het hart na, het best doorbloedde orgaan. Een prima voedingsbodem voor een tumor.
Angus
Angus was een hond met een rugzakje. Twee jaar geleden zwervend en zwaar vermagerd aangetroffen. Achtergelaten in een bos. Hij woog de helft van een voor hem gezond gewicht, een hond met anorexia zeg maar. Zijn achterpoten waren dun, de botten zichtbaar onder zijn huid. Als hij door een kuil liep, lag hij op zijn snuit. Het gevolg van weinig spieren.
Ik draag mijn lot
Angus was een geslagen hond, zowel mentaal als fysiek. Maar ondanks verwaarlozing en mishandeling hebben ze hem niet kunnen breken. Hij had zijn waardigheid behouden, zijn lot gedragen. Liet ook bij ons nooit merken als er iets mis ging, krabbelde overeind en ging weer door. ‘Nee hoor, niets aan de hand’ leek hij te willen zeggen. Maar er was wel zeker iets mis. In de eerste maanden bij ons deed de eerste epileptische aanval zich voor. Onderdrukte emoties die een weg naar buiten zoeken?
Waardigheid en trots
Na zijn komst ben ik hem gaan behandelen. Het doel was zijn kracht en vitaliteit toe te laten nemen en hem mentale ondersteuning te geven. Zijn epilepsie nam ik mee in de behandeling. Hij ontwikkelde zich als een trotse, waardige heer van stand. Onze mooie man.
Een niet te winnen strijd
Het slechte nieuws zorgde voor paniek, ongeloof en verdriet. Maar zo snel wilden we ons niet gewonnen geven. Wat doe je als je weet dat er een tumor zit ter grootte van een voetbal. Vechten! En behandelen, met als uitgangspunt kwaliteit van leven en de groei tot stilstand brengen. Angus vocht en verbeterde. De hoop groeide dat we de strijd misschien toch konden winnen. Maar ondanks de inspanningen, de vechtlust en de hoop kwam er terugval. De reactiekracht nam af en de tumor groeide in een immens tempo. Twee weken na de diagnose gaf Angus de strijd op. Met een glimlach op zijn mooie kop werd de strijdbijl begraven.
Het is frustrerend te weten en beseffen dat je aan een oneerlijk gevecht begint. Maar ook…troost, dat je een dier kwaliteit van leven kan geven tot het einde nadert. En wat overheerst is dankbaarheid deze mooie, lieve jongen twee jaar ons leven gedeeld heeft.
Deze blog is geschreven door Mirjam Kooy – Klassieke homeopathie voor dieren
