Een persbureau had me gevraagd of ik zin had om met een groepje journalisten en bloggers de wijnen van de Côtes du Rhône te gaan ontdekken. Aangezien ik net mijn job als communicatiemanager van een tweesterrenrestaurant had opgezegd, kon ik moeilijk weigeren. Ik had tijd, ik drink graag wijn en als zo’n reisje je in de schoot wordt geworpen, twijfel je niet. Zo zei ik tegen een vriendin dat ik echt mijn twee handen mag kussen en dat ik de laatste maanden veel geluk heb gehad. Ze zei me dat het geen geluk was. Ze zei me dat ik nu de vruchten pluk van iets waar ik eigenlijk zonder het te weten al jaren naartoe werk.

Veel consumenten weten niet wat er allemaal moeten gebeuren om een spruitje te laten groeien, nog meer consumenten weten zelfs niet hoe een spruitje groeit. Aan de andere kant staan landbouwers die meer en meer industrieel hun producten telen en daardoor minder aandacht besteden aan de randactiviteiten. Letterlijk en figuurlijk. Bermen worden platgespoten, langs de rand worden minder en minder bloemen gezaaid en het industriële krijgt hoe langer hoe meer voorrang op het ecologische. Hoe komt dit? Willen we allemaal te weinig betalen voor voeding? Hebben supermarkten te veel macht? Het loop op veel plekken mis en er is niet één waterdichte oplossing.

In Brussel werd enkele dagen geleden een nieuwe campagne voorgesteld. Een campagne die ik enkel maar kan toejuichen. Het roept namelijk om om nog luier te zijn dan ik al ben. Om gras niet elke week, maar om de 3-4 weken te maaien. Of zelfs helemaal niet meer. Klinkt als muziek in de oren toch? Minder werk en minder irritante grasmaaiergeluiden van de buren als je in je tuin zit.