De voorbije week was het onverwacht enorm goed weer. Zo’n weertje dat je meteen doet verlangen naar ijsjes en een eerste terrasje met een frisse pint en kaasjes. Na enkele dagen dit ook effectief te hebben gedaan, bedacht ik me plots dat ik een moestuin heb. En dat deze misschien wel eens iets van aandacht zou kunnen gebruiken.
Op één van die eerste avonden fiets ik samen met mijn dochter van drie naar de moestuin. Ze heeft haar favoriete salopette aan en is de ideale farmer girl om eventueel een handje toe te steken.
Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen dat ze de slechtste hulp ooit is in de moestuin. Maar wel de leukste. En dat is toch ook niet onbelangrijk. Terwijl de zon langzaam zakt, wandelen we even rond op die 180 vierkante meter moestuin. Het is bijna een wonder wat een straal zon kan doen met grond. Op verschillende plekken schieten bronzen venkels uit de grond. Rabarberkopjes besluiten ook dat het genoeg is met de winter en laten zich dapper zien.
Op zulke momenten werk ik niet graag in de moestuin. Dat zijn momenten om te koesteren. Dan kijk ik liever wat in het rond, pluk ik hier en daar ontluikende blaadjes en proef ik al eens even van wat er komen gaat binnen enkele weken of maanden.
Maar dit steeds met een half oog op het weerbericht. Om eerlijk te zijn vertrouw ik het niet. Het is nog niet koud genoeg geweest. En al zeker niet lang koud genoeg. Met die hele droge zomer van vorig jaar in gedachten, besluit ik ook om niets te zaaien en even af te wachten. De seizoenen doen raar. Maar echt raar.
Ik bewerk nu ongeveer acht jaar lang een moestuin. Acht jaar geleden keek ik op de verpakking van de zaadjes die ik kocht. En die volgde ik dan. Dat ging bijna altijd goed. Moestuinieren was een makkie. De laatste twee-drie jaar schommelt het weer zo enorm hard dat ik de verpakkingen niet meer vertrouw. Een tijdje goed weer? Verwacht je dan maar aan een plots vriesmoment.
Soms denk ik dat het aan mijn perceptie ligt. Maar ik zit met mijn moestuin op een grote volkstuin. Gemiddelde leeftijd naar mijn gevoel 87. In elk geval vooral oudere mensen en die bevestigen dat. Het weer doet jaar na jaar een beetje raarder. Het maakt het moestuinieren er zeker niet makkelijker op. Maar goed, het blijft een hobby. Als er eens iets mislukt, dan is dat jammer maar zeker niet het einde van de wereld. Dit in tegenstelling tot landbouwers die groenten telen om in hun levensonderhoud te voorzien. Elk jaar krijgen ze van de regering sommen uit rampfondsen uitgekeerd wegens teelten die mislopen door droogte of nattigheid. Uiteraard is dit zeer spijtig en moeten we er alles aan doen om landbouwers te beschermen. Maar landbouwers moeten zelf ook in actie schieten. Monoculturen bijvoorbeeld zijn geen spek voor de bek meer van dit klimaat. Is er één probleem, dan is heel de oogst naar de vaantjes. Gok je op meerdere paarden en meerdere groenten, dan heb je alvast meer kans op inkomsten wanneer er iets misgaat.
In elk geval heb ik er al wel weer zin in. De eerste erwtjes zijn de grond ingegaan. Het zijn mijn favoriete groenten en ook dikwijls de eerste groenten die ik oogst. Ze luiden voor mij pas echt een nieuw begin in. Een nieuw seizoen. Spannend!
