De maanden januari en februari zijn altijd wat lastige maanden voor mij. Bij het eerste het beste zonnetje moet ik mezelf intomen om niet voluit te gaan in de moestuin. Oké, ik kan de moestuin al wat proper maken, eventueel leuke constructies opbouwen waarlangs later bonen en erwten kunnen klimmen. Of ik zou de composthoop nog eens kunnen keren of misschien hier en daar iets snoeien. Maar laten we eerlijk zijn, daar wordt niemand gelukkig van. Ik word gelukkig als ik iets zie groeien en dan in een later stadium er ook nog eens van kan eten. Daarom kweek ik nu binnen champignons.
Een onverwacht cadeau
Onlangs viel er een pakketje in de bus. Een laat nieuwjaarscadeau van een magazine waar ik al enkele jaren voor schrijf. In dat pakketje zaten twee pakjes koffie, een Bialetti ( je weet wel, zo’n fancy, ijzeren Italiaans ding om koffie mee te zetten en een grote, plastic doos. Ik opende de doos en het enige dat daarin zat, was een zakje met een rare, witte substantie, een klein plantenspuitje en een flyer. Het pakketje bleek van Permafunghi te zijn, een start-up uit Brussels in België.
Permafunghi is een sociaal project dat twee problemen samenbrengt tot één oplossing. De twee problemen zijn respectievelijk: de overvloed aan een stedelijke afvalstroom en de relatief hoge werkloosheid bij jongeren. Sinds 2013 zijn ze daarmee aan de slag gegaan en hebben ze een onderzoek opgestart om koffiegruis te hergebruiken als voedingsbodem voor oesterzwammen. Tegelijk werd een stabiele en duurzame werkplek gecreëerd in de kelders van Tour & Taxis. Het koffiegruis wordt opgehaald met de fiets en maandelijks produceren ze op dat gruis 1 ton verse oesterzwammen en 10 ton biologische meststof. Van afval eten maken. Heerlijk toch?
Zelf champignons kweken
Bovendien doen ze dat niet enkel in hun kelders maar hebben ze ook pakketten gemaakt waar mensen thuis mee aan de slag kunnen. Dat verklaarde dus alvast de pakjes koffie. Ik moet koffie met liters drinken zodat ik mijn eigen champignons kan kweken. Wat een straf. De plastic doos is de plek waarin ze gekweekt moeten worden. Het enige nog onbekende was het zakje met de rare witte substantie. Dat bleek een schimmel te zijn. Een schimmel die ervoor zorgt dat er binnen enkele dagen oesterzwammen groeien op het koffiegruis. Langzaam maar zeker voedt het zich met het afval om uit te groeien tot opnieuw iets eetbaars. En dat proces herhaalt zich een aantal keren tot de schimmel op een gegeven moment uitgeput geraakt. Een wonderlijk proces als je het mij vraagt.
Afval nuttig gebruiken
Deze zwammen op koffiegruis is maar één voorbeeld van hoe er toch nuttig kan omgegaan worden met de afvalstroom die er is. Het is wachten op volgende projecten die een soortgelijk verdienmodel hebben. Persoonlijk zou ik er graag zelf zo eentje bedenken. Geld verdienen met zaken die origineel van weinig waarde blijken te zijn.
Tot ik zoiets bedenk vul ik mijn portemonnee (en maag en hart) met schrijven over eten. Dat is ook niet echt een straf. Ik kus nog elke dag mijn beide handen omdat ik mag doen wat ik graag doe. Met eten bezig zijn. En dat als zelfstandige. Wat me minder structuur geeft, maar wel voor meer vrijheid zorgt. Het is de bluts met de buil. Maar die buil neem ik er graag bij.
In the end ben ik wel degene die thuis aan het werk is, koffie drinkt, champignons kweekt en er nog geld voor krijgt ook. Duurzaam leven noem ik dat.
Door: Robby Sallaets
