‘Ik sta om 11 uur op en om 16.00 uur denk ik… ik ga maar weer mijn bed in…’, waren de woorden van een kersverse moeder..
Moe, moe, moe… Wel bekend bij een nieuwbakken moederschap, maar dit was toch wel erg extreem. Al voor de blijde verwachting, vertelde ze, was ik eigenlijk al niet vooruit te branden, maar nu is het helemaal niet meer vol te houden.
Het eerste trimester leek op de normale zwangerschapsperikelen. Daarna ging het eigenlijk beter, maar vanaf 30 – 32 weken begon de energie neergang zich weer in te zetten. Al een aantal weken was er een heftige pijn in haar bovenbuik wat haar lever bleek te zijn, maar nu kon de maximale toegestane inname van de paracetamol het niet meer bolwerken. Een opname was het gevolg. In het ziekenhuis bleek de bloeddruk torenhoog en de bloedplaatjes waren zodanig gedaald dat een keizersnee er aan te pas moest komen. En zo kwam met 34 weken zwangerschap er een nieuwe wereldburger bij.
En nu vier maanden later zat deze alleenstaande ouder bij mij aan tafel, en nog steeds in moedeloze lamlendigheid. Zelfs in hartje zomer kon ze het niet warm krijgen, haar haren vielen uit, mensen konden maar beter uit haar buurt blijven vanwege de onaardigheden die ze zich schuldbewust liet ontvallen, ze was achterdochtig en had enorme behoefte aan zoetigheid. Eigenlijk was ze aan het eind van haar Latijn…
Op zoek dus naar een passend middel!
Een half jaar na ons eerste contact, waarin er tussentijds zeker communicatie is geweest, laat deze dappere dame weten dat het veel beter met haar gaat. Ze hoeft overdag niet meer bij te slapen en ze ziet het leven weer zitten. Zo is ze haar eigen bedrijfje gestart en volgt er zelfs een opleiding bij! Haar haaruitval is verdwenen, evenals haar wantrouwen jegens andere mensen. Ze heeft het niet meer zo koud en waar ze zelf ook erg blij mee is, is dat haar behoefte aan zoet ook in grote mate is afgenomen!
Dit blog is geschreven door Michelle Manders.
