Natuurlijk kiezen is hip en happening. Vrijwel dagelijks kunnen we kennismaken met nieuwe producten, betere manieren voor een duurzamer bestaan. Aanbieders van workshops en trainingen die je leren hoe je het best natuurlijk leven kan.
“Ik kies natuurlijk”, Het is er uit voor je er erg in hebt, zo makkelijk gezegd. Maar wat bedoel je dan eigenlijk? Voor de één betekent het iets heel anders dan voor de ander.
Sommigen bedoelen dat ze alleen biologische voedingsproducten gebruiken, vrij van chemische toevoeging of genetische manipulatie, kiezen voor een duurzaam leven, natuurvriendelijke materialen, gescheiden afval. Voor anderen is ‘natuurlijk kiezen’ een aanduiding voor keuzes maken vanuit jezelf inclusief consequenties.
Een levensweg van vallen naar opstaan
Ik behoor tot die laatste groep. Voor mij betekent ‘natuurlijk kiezen’, leven vanuit mijn eigen natuur in de meest letterlijke zin. Wat hoort bij mij, wat hoort niet bij mij? Voelt de grond waarop ik leef als mijn thuis? Welke voeding doet mij werkelijk goed? Tussen welke mensen voel ik mij werkelijk senang. Kan ik in relaties met anderen zijn en tegelijk mijn eigen natuur volgen?
Waar kan ik in meegaan, en hoe doe ik dat zonder dat ik daarbij mijn eigen aard tekort doe? En zo niet, op welke manier kan daar dan het best toe komen?
Het is een levensweg van vallen naar opstaan. Het maakt me sterker, zelfverzekerder en doelen zoals ik die voor me zie bereik ik steeds makkelijker. Natuurlijk kiezen maakt een eerlijk en betrouwbaar mens van me. Slechts één bron waar je uit kan tappen, geen gespleten tongen, twee gezichten, dubbele bodems.
Weten wat we eten
Ik denk dat onder andere hieraan de populaire behoefte aan een natuurlijk leven ten grondslag ligt. We willen tegenwoordig beter weten wat we eten, we willen meegaan in beslissingen maar niet voordat we alle feiten kennen en leven zonder verborgen risico’s. We willen simpelweg geen leugens meer, niet voortdurend worden verleid andermans paden te belopen, onze idealen inleveren in ruil voor de bescherming van een collectief ‘samen’ maar andersdenkenden.
Zo te leven vraagt om een altijd wakker bewustzijn, het maken van heldere beslissingen met soms ingewikkelde consequenties en grote offers. Maar omdat het mijn keuzes zijn kan ik de uitsluiting die beslissingen soms met zich meebrengen goed dragen. Zijn de offers die ik breng een verrijking in wat ik doe, ook als dat pijn doet, of dat het lijkt dat ik mezelf daarmee tekort doen.
Erkenning
Een voorbeeld. Toen ik in 2005 mijn eerste praktijk begon, was het moment dat ik het emaillen bord van de beroepsvereniging waar ik als erkend gediplomeerd natuurgeneeskundig therapeut bij was aangesloten een moment van trots. Dat bord stond symbool voor 5 jaar keihard werken met resultaat, erkenning, bij de groep mogen horen die vanuit dezelfde ethiek gezond welzijn bevorderen wil. Dat bord naast je deur liet dat aan de wereld zien. Een trots die verse collega-therapeuten herkenden en waarover we konden lachen.
Toen ik in 2015 mijn tweede en huidige praktijk startte heb ik bewust de keuze gemaakt mij niet meer aan te sluiten bij een op mijn vak van toepassing zijnde beroepsvereniging. Het was een besluit van binnenuit. De reden hiervoor is de volgende: In de afgelopen zeker twintig jaar is er in Nederland een interessante beweging gaande die steeds luider roept dat we zuinig moeten zijn op de natuur, de natuur moeten eren en naar haar luisteren. Tegelijkertijd worden in één en diezelfde beweging exact die natuurlijke eeuwenoude kennis en middelen verbannen en de mond gesnoerd omdat de bron ervan een economisch-financiële is, wijd vertakt in regulier wetenschappelijke instituties en overheid.
Ethiek en overheid
Het is deze overheid die zich met de jaren stevig heeft weten te verankeren in de wereld van de zorgverzekeraars. En zo is het dat in Nederland, steeds meer natuurlijke complementaire behandelwijzen niet meer voor vergoeding in aanmerking komen, natuurlijke complementaire opleidingsinstituten in een rare spagaat worden gedwongen willen ze erkenning krijgen van de overheid. En zo ook de beroepsverenigingen voor natuurgeneeskunde. Het verdrietige van de zaak is dat zij daar meestal in meegaan.
Beroepsverenigingen volgen de richtlijnen die hen door de overheid, via de zorgverzekeringen wordt voorgeschreven. En dus zie ik de laatste jaren collega-therapeuten, die al jarenlang kwalitatief zeer bekwaam en succesvol hun praktijk voeren, van de ene bijscholing naar de andere hossen, niet die bijscholing die hun natuurgeneeskunde bevordert maar verplicht regulier medische over anatomie en pathologie, willen ze niet worden uitgesloten van de beroepsvereniging. Want zegt deze, dat is een vereiste van de zorgverzekeraar. Want zeggen die op hun beurt, zo wil de overheid het nu eenmaal zien.
Voor veel collega’s geeft dit dilemma’s en een ieder vindt hierin zijn eigen manier. Mijn manier was de weloverwogen keuze niet mee te gaan op die weg die de beroepsvereniging mij oplegt omdat deze weg niet strookt met mijn innerlijke waarheid omtrent de essentie van natuurgeneeskunde. Niet zolang zij zich laten besturen door een overheid die de ethische waarden van natuurgeneeskunde ontkent. Een direct gevolg hiervan is dat ik mijzelf hierdoor uitsluit van deelname en erkenning door die beroepsvereniging. Met als mogelijke consequentie uitsluiting van praktijkvoering in een groepspraktijk, kans op vergoeding voor cliënten.
Natuurlijk kiezen is het logische gevolg van erkennen wie je bent en wat je hier te doen hebt. Maar wat het mij brengt is vele malen beter. Ik kan werken op mijn eigen wijze waarin ik mij in mijn vak en bijscholing slechts richt op die vlakken waar mijn grootste kracht liggen en wat dus mijn kwaliteit versterkt. Het levert mij energie en tijd op, ik volg geen opgelegde scholingsverplichtingen die niets met mijn werk te maken hebben. In mijn prijsstelling houd ik rekening met het feit dat vergoedingen in mijn praktijk niet aan de orde zijn, ook al ben ik erkend gediplomeerd, volg ik supervisie en bijscholing. De keuze is aan de cliënt. Ik merk dat dit besluit mij sterker heeft gemaakt ook in mijn wezen van therapeut, ik ben er nog steviger in gaan staan. Nu niet meer vanwege dat diploma of het emaillen bord naast mijn deur maar vanuit mijzelf, omdat dit werk deel van mijn weg is, mijn natuur. Het weerhoud mensen niet te komen, ik trek juist mensen aan, op zoek naar manieren om overeenkomstig hun natuur te leven in de wereld van nu, en hierin een spiegel, een stukje begeleiding vragen. Natuurlijk kiezen is voor mij geen keuze, ik kies natuurlijk, gewoon omdat ik niet anders kan!
Babet M.Ch. Bruns, schrijver-therapeut
Therapiepraktijk Wegwijs in Bewustzijn, Amsterdam
Foto: Peter Feghali
