Ik besefte vorige keer net na het insturen van mijn blog ‘Byebyegras’ dat het al mijn 30ste artikel was voor ikkiesnatuurlijk.nl. Daar schrok ik even van. Aangezien ik in de zomermaanden niet schrijf voor hen, wil dit zeggen dat ik al 3 jaar lang schrijf over wat ik graag doe.
Uiteraard doe ik dat niet enkel hier, maar heb ik ondertussen van twee hobby’s één beroep kunnen maken. Zo doe ik de communicatie voor een twee sterrenchef, schrijf ik voor zowat alle belangrijke culinaire magazines, breng ik binnenkort een boek uit, doe ik de productie van kookvideo’s en word ik regelmatig uitgenodigd voor brainstormsessies over eten. Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik ongeveer elke dag met eten mag bezig zijn en daarover mag schrijven. En dat er nog eens mensen zijn die daarvoor willen betalen zodat ik zelf ook kan eten. Eten om te leven en leven om te eten. Dat moet zo ongeveer mijn motto zijn.
Laatst vroeg ik me af wat ik zou doen als ik die job niet had. Als ik dyslexie zou hebben of jeuk aan mijn vingertoppen telkens dat ik een toetsenbord aanraak. Geen gemakkelijke vraag. Er zijn weinig dingen die me zo gelukkig maken als eten en meer te weten komen over eten. Vroeger wilde ik altijd een professioneel skateboarder worden. Nu ik 32 ben is het waarschijnlijk niet meer het beste idee om daar nog voor te gaan. Wat wel door mijn hoofd schoot was het zelf ‘maken’ van eten. Een landbouwer worden. Geen traditionele, maar eentje die lokaal werkt en met veel variatie in gewassen. Eentje die zijn uiterste best zou doen om burger en boer terug dichter naar elkaar toe te laten groeien. Want laten we even eerlijk zijn: boer en consument kunnen vandaag de dag niet verder van elkaar staan. Alle goede initiatieven ten spijt.
Veel consumenten weten niet wat er allemaal moeten gebeuren om een spruitje te laten groeien, nog meer consumenten weten zelfs niet hoe een spruitje groeit (Google het maar eens, je zal versteld staan). Aan de andere kant staan landbouwers die meer en meer industrieel hun producten telen en daardoor minder aandacht besteden aan de randactiviteiten. Letterlijk en figuurlijk. Bermen worden platgespoten, langs de rand worden minder en minder bloemen gezaaid en het industriële krijgt hoe langer hoe meer voorrang op het ecologische.
Hoe komt dit? Willen we allemaal te weinig betalen voor voeding? Hebben supermarkten te veel macht? Het loop op veel plekken mis en er is niet één waterdichte oplossing. Er moeten veel monden gevoed worden en daar is de landbouwer een belangrijke schakel in. Zulke mensen moeten we naar waarde schatten maar dan ook enkel als zij hun eetbare schatten in waarde houden. Het moet opnieuw een mooie wisselwerking worden. En er zijn best een hele hoop landbouwers die goed bezig zijn, een hele hoop systemen die het beste doen vermoeden voor de toekomst. Maar dan zie ik een twitteraccount als ‘Boerbewust’. Een account dat de ene na de andere post het gebruik van pesticiden verheerlijkt en het niet gebruiken ervan een stap terug in de tijd vindt.
Dan denk ik opnieuw: het moet van twee kanten komen. Ook al zijn pesticiden minder erg dan we allemaal denken, we telen pas echt futureproof als we die ook achterwege kunnen laten.
Misschien moet ik daar dan ook maar eens wat meer aandacht aan schenken, aan alternatieve mogelijkheden om groenten te telen zonder het gebruik van pesticiden. Het kan, maar het vraagt meer inspanningen. Van de consument, de boer en alles daartussen. Ook van mij. Leven om te eten, eten om te leven.
