Het is eerste Pinksterdag. Ik ben nog heerlijk in dromenland wanneer ik opgeschrikt word door het hevig jammerende gemiauw van mijn kat. Opgeschrikt ren ik naar beneden waar het geluid vandaan komt. Onderaan de trap lag een paniekogende kat die hulpvragend mij aankeek. Ik tikte tegen zijn achterlijf die plat op de grond lag, maar er was geen reactie in de koude verlamde achterpoten te krijgen. Vloekend van schrik en verdriet rende ik naar mijn homeopathische medicijn box en duwde er gelijk een korrel in. Het gekerm was weg, de verlamming nog niet…
Vele malen probeerde ik tevergeefs de spoedlijn van de dierenarts te bereiken die pas na 2,5 uur proberen contact te krijgen opnam. Verontschuldigend bleek de technische telefoonstoring het onhandig getimede euvel te zijn. De vervangende dierenarts constateerde dat het enige wat zou ik kunnen doen voor mijn arme beestje, was laten inslapen. ‘Dit doet echt heel erg veel pijn en eigenlijk kwam hier geen kat meer uit’, was de verklaring. Wat? Nu? Gelijk naar de kattenhemel? Dat dacht ik toch niet! Ik beloofde plechtig dat als hij deze dag bezweek van de pijn dat ik echt wel weer zou terugkomen, maar ik wilde toch eerst zelf zien hoe dit verder zou ontwikkelen.
Gedurende de dag hoorde ik geen geklaag van mijn kat. De pijn leek er niet te zijn en dus wachtte ik ‘rustig’ af. De nacht ging zonder veel problemen voorbij. Ik zorgde dat mijn kat continu bij me was, iets wat hij ook erg graag wilde, zo liet hij merken. Hij sleepte zich met zijn twee voorpoten continu zo dicht mogelijk tegen mij aan voor mentale steun. Ik droeg hem naar zijn favoriet plekjes, bracht de lekkerste brokjes, want eten was wel een dingetje geworden, alleen de snoepbrokjes en de luxe paté gingen naar binnen. Maar ach, als hij maar wat naar binnen krijgt, dat was voor nu het belangrijkste.
Een volgend homeopathisch middel was aangewezen en hierna was het alsof er een wonder gebeurde… Zijn linkerachterpoot werd weer warm! En ook bij de controle constateerde de dierenarts hetzelfde. ‘Ik zou hem zeker nog een kans geven’, was de reactie. Nou, dat deed ik!
Twee dagen hierna moest ik weer terug. Inmiddels was mijn dappere kat al met alleen zijn voorpoten gaan klimmen op de stoel. Liet zich van het bed afvallen, zonder pijn (!) en klom er weer terug op. Sleepte zich van de ene kant van de tuin naar de andere kant om zijn behoefte te doen. Probeerde zich hierbij zelfs op te richten om goed te kunnen gaan ‘zitten’. Ik was zo blij! Mijn held! En zelfs zijn rechterachterpoot werd weer warm. Verbluffend was de reactie van de dierenarts. Zij had nog nooit een kat gezien die hieruit was gekomen. Het consult was dit keer dan ook gratis.
Een week na het opschrikkende gebeuren loopt mijn kat weer! Glorieus stuurde ik een kleine request video naar mijn dierenarts. Zij was erg benieuwd hoe dit verder zou gaan verlopen. En mijn kat? Hij is bijna weer de oude. Bij gewoon lopen zie je niets aan hem. Alleen als hij de trap op loopt zie je dat hij dit niet meer als vanouds kan en ook springen heb ik hem nog niet zien doen. Verder is ook het eetprobleem verholpen en eet hij weer zijn normale brokjes en drinkt naar behoefte. Zo trots! Mijn krachtige warrior! Love you!
Dit blog is geschreven door Michelle Manders.
