‘Het is een rare tijd waarin we leven’. Dit horen we tegenwoordig vaak om ons heen. In de winkel, de media, aan tafel onder elkaar, of we denken het zelf. Ik probeer te ontdekken wat het rare ervan is. Is het raar in de zin van ‘anders dan normaal’, of van ‘niet zoals we willen’, of is het onnatuurlijk? Vooral het laatste hoor ik veel. Dat het zo onnatuurlijk is allemaal en daarom zo moeilijk.
Is het wel onnatuurlijk?
Het impliceert dat, hoe we met elkaar ons leven tot nog toe hebben georganiseerd de natuurlijke route is. Terwijl ik juist denk dat we veel in ons leven zo hebben ge-systematiseert, aangepast en naar onze hand gezet, dat het niet meer natuurlijk te noemen is. Onderwijs-, zorg- en sociale systemen waarin we met zoveel mogelijk in hetzelfde hokje worden gestopt. Reguliere landbouw- en veeteeltsystemen zijn tot op het hoogste punt genetisch gemanipuleerd en gericht op efficiëntie. Arbeid, arbeidsplaatsen en ga zo maar door, alles is ingericht om zo snel, vaak en goedkoop mogelijk te kunnen vermeerderen. En in alle stappen die we daarin zetten verlieten wij onze natuur.
Een onzichtbare vijand
Want we zagen jaar in jaar uit de aarde steeds verder verschralen en het weerhield ons niet. We constateerden steeds vaker dat het opfokken en op hokken van ons vee, de dieren in de problemen bracht maar het weerhield ons niet. Wij, mensen kregen steeds vaker te maken met meer soorten levensbedreigende ziekten en we bedachten methoden, ontwikkelden middelen om er tegen te vechten, maar we veranderden niet.
En daar staan we nu, oog in oog met het Corona virus, een onzichtbare vijand die ons raakt waar we het meest kwetsbaar zijn. Een onzichtbare vijand maakt voor ons zichtbaar dat wij kwetsbaar zijn. Ik zou dat zelf geen vijand willen noemen.
‘Als je weet te bokken moet je ook weten te staan’
Het is inderdaad onnatuurlijk dat wij in deze tijd, groepsdieren die we zijn, afstand van elkaar moeten bewaren en fysieke aanraking zoveel mogelijk moeten vermijden. Maar, met alle respect voor het leed dat dit met zich meebrengt, dat is het enige onnatuurlijke aan deze situatie en het is niet voor eeuwig. Een twents gezegde luidt: ‘Als je weet te bokken moet je ook weten te staan’, wat zoveel betekent als: Als je iets in gang zet, moet je ook de gevolgen daarvan weten te nemen. Dat is ook waar we nu staan. We hebben ooit iets in gang gezet en zijn de beweging ervan gaan observeren en beheersen zonder er zelf aan deel te nemen. Alles wat niet van nature levensvatbaar is sterft nu af, de basis waarop velen van ons hun identiteit gegrondvest hebben in carrière, macht of status wordt onder ons vandaan getrokken, het blijkt van geen belang.
De rekening met rente
De prijs die we moeten betalen raakt aan ons ego, trots en hoogmoed en dat is pijnlijk. Maar als je jaar in jaar uit een beetje van een rekening niet betaalt, dan komt onherroepelijk de dag dat je die in één keer met rente krijgt gepresenteerd. En dat is ook waar we nu staan.
Ik vind dit voor mijzelf geen rare tijd, ik voel me er zelfs wel senang bij. En dat heeft waarschijnlijk te maken met mijn introverte aard. Want de huidige situatie dwingt ons naar binnen te gaan, letterlijk terug in onze huizen, maar ook in onszelf. En dat is juist de plek waar ik graag ben en van waaruit ik de wereld beschouw, beleef en beschrijf. In deze tijd, als ik er even voor ga zitten dan komen vanzelf de beelden in me op die laten zien wat er gebeurd en wat er van ons gevraagd wordt. Het is als met planeten.
Net als met planeten
De loop van een planeet om de aarde, is in principe direct. Hij draait mee in dezelfde richting als de aarde. Zijn specifieke energie voedt ‘gedachteloos’ de aarde om onderweg via andere planeten z’n aandacht wat aan te scherpen of af te zwakken. Van tijd tot tijd loopt een planeet retrograde, dat wil zeggen dat ie na een korte stilstand (stationair) een tijdje in tegengestelde richting loopt. Terug dus, om van daaruit weer in directe pas de aarde met zijn energie te versterken.
Pas op de plaats
En dat raakt precies de essentie van waar we nu met z’n allen zijn. Een pas op de plaats, terugkeren in ons zelf, herbezinnen en met het beste hieruit weer voorwaarts. Waar maakten we fouten en wat hebben we geleerd? Wat vernieuwd en wat vernietigt? Wat laten we achter ons en wat nemen we mee? Ik zie het nu steeds meer overal gebeuren: mensen die de ideeën en initiatieven die er al waren rond duurzaamheid, natuur- en diervriendelijkheid, zelfredzaamheid en holistische, organische leefvormen, opnieuw en steviger onder de aandacht brengen. De noodzaak aantonen, bestaansrecht en goodwill afdwingen waar dat eerder niet lukte. En ik die vanuit mijn binnenwereld op mijn eigen wijze mijn bijdrage lever door hiervan notitie te maken. Pas op de plaats en even terug naar onze natuur. Het is er de tijd voor!
Babet M.Ch. Bruns
Schrijver en levenspadbegeleider
