Wat is me dat allemaal? In een maand tijd zijn we van het begin van de lente, naar het begin van een pandemie gegaan. Nog niet zo heel lang geleden deed ik een eerste terrasje, gaf ik nieuwe klanten een hand en wandelde ik door de supermarkt alsof het mijn eigen huis was, in plaats van een versterkt fort bewaakt door desinfecterende spuitbussen en ingepakte mensen met maskers en handschoenen. Het leven ligt lam. En ik ook.
Reset-knop
Het lijkt wel alsof het leven even op de stop-knop heeft geduwd en nu op zoek is naar de reset-knop. In geen tijd is alles tot stilstand gekomen en wordt plots heel duidelijk wat echt echt belangrijk is in de wereld. Verzorgend personeel op de eerste plek. Een grote groep mensen die (in België dan toch) plots helemaal naar waarde wordt geschat. Al jaren wordt geijverd voor meer geld voor de zorgsector. Ik denk dat ze dat geld vandaag de dag aan het verdienen zijn. Al had het er al lang moeten zijn natuurlijk, dan hadden we deze pandemie misschien nog sneller/ nog beter onder controle.
Quiche quarantaine of pizza corona
Maar goed, vandaag de dag is iedereen viroloog en weet iedereen het beter. Ik probeer daar niet in mee te gaan. Het is een wereldwijde ramp waar we door moeten. Waarvoor we even op de tanden moeten bijten als we er snel door willen. En dat op de tanden bijten is jammer genoeg in je eigen huis. Niet meer in een restaurant, jammer genoeg. Laat dat nu net één van mijn favoriete bezigheden en een deel van mijn job zijn. Maar goed, meer thuis betekent ook meer tijd om mijn dochter zelf zaken aan te leren, oude hobby’s uit de gracht te halen en meer te koken. Op het menu stonden al quiche quarantaine en pizza corona. Al moet je natuurlijk wel je huis verlaten voor alle nodige ingrediënten. Dat is zowat het enige risico dat ik momenteel loop. Mijn wekelijkse uitstap naar de supermarkt. Want hoe jammer het ook is, het is nog net iets te vroeg om te leven uit de moestuin.
Werken in de moestuin
Goed nieuws uit die richting echter: gaan werken in mijn volkstuin wordt aangezien als een essentiële verplaatsing. Gelukkig maar, want ik voelde me de voorbije dagen al wat als een crimineel wanneer ik mijn radijsjes aan het verzorgen was. Ook al nam ik alle voorschriften in acht. Ik hield anderhalve meter afstand van andere personen, ging voor- en na de moestuin in de douche en hield mijn neusinhoud in mijn eigen lijf. Akkoord, het zou nog veiliger zijn wanneer ik mijn huis niet eens moest verlaten. Maar ik denk dat ik dan een mentale dreun zou krijgen waarvan ik moeilijker zou herstellen dan van het Corona virus. Ik eet om te leven, maar ik leef ook om te eten. Ik zie en praat met amper 4 mensen rondom mij en was mijn handen kapot. Moes tuinieren en quiche quarantaine maken zijn de zaken die me plezier verschaffen en deze periode van lockdown draaglijk maken.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ieder van jullie ook zulke kleine (en veilige) pleziertjes heeft. Hou het veilig daar. Hoe harder we nu ons best doen, hoe sneller we het kunnen vieren met de mensen die we lief hebben. Bescherm jezelf. Niet enkel voor jezelf, maar voor de mensen rondom jou die je graag ziet.
Tot snel,
Robby Sallaets
