Oorproblemen bij honden zijn in mijn praktijk een veel voorkomende hulpvraag. Zo ook bij Dommel.
Dommel is een Landseer, even oneerbiedig gezegd een gevlekte Newfounlander. Een hele grote jongen, 85 kilo liefde. Dommel heeft geen flauw idee van zijn grootte en zijn kracht. In zijn hart is hij een kleine knuffelige schoothond. Het liefst zit hij naast je en eist verplicht knuffelen op. En als je daar niet op in gaat? Dan komt stiekem even zijn formaat om de hoek kijken. Hij blokkeert je gewoon de doorgang. Eerst Dommel aaien, dan mag je gaan zitten.
Dommel
Dit was mijn kennismaking met Dommel. Ik vond het helemaal geen probleem om hem te aaien, want wat een zachtaardig jochie. Kijkt je met zijn grote kop aan en als je niet uitkijkt, krijg je ook nog een dikke natte zoen.
Dommel is op leeftijd van 12 weken bij de nieuwe eigenaren gekomen. De eigenaresse geeft aan geen goed gevoel te hebben bij de fokker. Maar ja, 2 kinderen bij je die op slag verliefd zijn op zo’n wolbaaltje. Zeg dan maar eens ‘nee’ tegen twee paar smekende kinderogen. Dus Dommel ging mee. Dommel bleek een erg rustige pup, achteraf veel te rustig. Maar van reuzenrassen wordt gezegd dat ze rustiger zijn. Het was dan ook niets om je zorgen over te maken.
Tweeënhalf jaar problemen
De zorgen begonnen op leeftijd van anderhalf jaar. De ene oorontsteking na de andere. Deze werden opgelost met oorzalven in alle soorten en maten. Maar steeds kwam die vervelende ontsteking terug. Soms al na 3 weken, maar het bleef nooit langer dan 3 maanden weg.
Tijdens de oorontstekingen is hij nog onzekerder dan hij al is. Dommel schrikt enorm van harde en onverwachte geluiden, alsof die dan veel sterker binnen komen. Hij kruipt tegen je aan, klimt bijna in je, neemt zijn riem in de bek en met een onzekere snoet zet hij de draf erin richting huis. Denk maar niet dat je 85 kilo dan tegenhoudt. Wat bij Dommel in zijn kop zit, zit niet in zijn kont. Een standje kun je Dommel niet geven, want dan laat hij direct zijn plas lopen. En wat de eigenaren zeker niet willen is dat hij nog onzekerder wordt.
Onderdrukking van klachten en een vitale levenskracht
Er is sprake van veelvuldig onderdrukken van de oorontstekingen. Een goed teken is dat de oorontstekingen steeds terugkomen. De levenskracht van Dommel doet erg zijn best om de klacht steeds weer naar de oppervlakte, de buitenkant van het lichaam, te brengen. Een teken van vitaliteit. Erger is het als het lichaam niet meer in staat is om dit te doen. De onderdrukte klacht zal dan ergens anders een uitweg zoeken. Het is dan niet ondenkbaar dat het op een minder gunstige plek tot uiting komt.
De onderdrukte oorontstekingen nemen in het middelbepalende beeld een belangrijke plaats in. Uiteraard wordt dat niet alleen meegenomen. De mentale onzekerheid, de biografie, waaruit blijkt dat Dommel afkomstig is van een fokker waar de omstandigheden voor pups niet heel gunstig zijn, maar ook andere klachten die meespelen naast de belangrijkste reden van komst worden in het totaalbeeld meegenomen.
We willen bij het starten van de behandeling niet dat de ontsteking in volle hevigheid weer naar buiten komt. Niet voor de hond en ook niet voor de eigenaar. Daarom starten we de behandeling mild. Dat sluit dan ook naadloos aan bij de gemoedstoestand van Dommel.
Van onzekere reus naar echte hond
In de loop van de behandeling zien we niet alleen de oren genezen, maar Dommel ontwikkelt zich tot een echte hond. Hij overwint zijn onzekerheid. Op een dag belt de eigenaresse. ‘Dommel wilde vanmorgen de hond van de buren dekken’. Grinnikend zeg ik dat hij de wereld echt gaat ontdekken. Dommel kruipt uit zijn schulp. ‘Ja lach jij maar, maar de hond van de buren is een klein Teckeltje….’ zegt de eigenaresse lachend. Gelukkig stabiliseert dit weer. Wat overblijft is een vrolijke, speelse hond die stabieler en zekerder in het leven staat. En de oren? De oorzalf is naar het chemisch depot gebracht.
Deze blog is geschreven door Mirjam Kooy, klassiek homeopaat voor dieren,
