Soms ben ik echt verbaasd over wat een cliënt normaal vindt. Bijvoorbeeld dat ouders niet in staat waren en nog steeds niet zijn, om te luisteren naar hun kind, maar vooral bezig zijn met (ver)oordelen.
En wat is normaal, had onze minister president daar niet een idee over?
Tijdens onze opvoeding hebben we geleerd wat in het gezin ‘normaal’ is en dat nemen we mee in ons volwassen zijn. We hebben het ons eigen gemaakt, maar hoe eigen is het? Hoe bevrijdend zou het zijn om deze gedachtes te heroverwegen?!
Ruud Gort
contact@zienwateris.nl
