Om de titel compleet te maken kun je hier ieder maatschappelijk probleem invullen. Ook gaat dit stuk niet over het gebruik van houten fusten bij het opvoeden van wijn. Al is wel zo dat ik het gebruik van houten fusten bij de wijnbereiding meestal misplaatst vind. Maar het gebruik ervan geniet een enorme aantrekkingskracht op de markt. Dit is een thema voor een andere keer.
Een betere titel voor dit verhaal zou kunnen zijn: Moeilijke tijden voor de Italiaanse wijnbouw. Dat de Italiaanse wijn zich in een crises bevindt wordt door iedereen erkend. Of beter gezegd dat er problemen zijn wordt door iedereen onderschreven. Het is de schuld van de economie, die slecht draait. En natuurlijk ligt de schuld ook bij de Euro. Vooral bij de Euro, net als bij ons. Alles is duurder geworden. Iedereen is ontevreden. Dus zitten ze met elkaar in een tranendal.
De wijnboeren voorop, dan de journalisten, de wijnwinkels en tot slot de wijnhandelaren. En alle activiteiten die om de wijnbranche heen cirkelen, krijgen ook de schuld: de kurkfabrikant, de etikettendrukkerij, de fabrikant van filtersystemen enz. Misschien wel omdat ze geen stem hebben. Hét argument dat er overal bovenuit steekt is de prijs, alles is te duur, de wijn is te duur. Meestal wordt er dan gesproken over prijzen van wijnen die ze zelf niet drinken.
De kosten voor levensonderhoud gaan omhoog. Iedereen is onzeker en verward vraagt iedereen zich af of het geïnvesteerde geld wel terug komt. En zo verschijnt de leidraad van het korte termijn denken weer aan de oppervlakte. En, precies als bij biljartballen, botsen de meningen van iedereen met iedereen. De wijnboeren beschuldigen de restauranthouders, die op hun beurt de boel omdraaien en richten zich op de producenten, daarna gaan hun pijlen richting Enoteca’s en in een adem wordt er naar de groothandelaren gewezen. Tot slot zijn dan de journalisten aan de beurt. Je kunt niet iedereen vrij spreken door te zeggen, “dat het de schuld van het systeem is”, want in dat geval is er niemand schuldig.
De verantwoordelijkheid voor prijsontwikkelingen is precies aan te geven en naar de persoon toe te richten. Niet een hele sector maakt een prijslijst maar ieder bedrijf afzonderlijk. Het is de restaurateur in Verona die beslist welke wijn er op de wijnkaart komt en welke prijs daar bij hoort. En het is Viviani uit Valpolicella die beslist wat het prijsniveau van zijn wijnen is. De wijn vertrekt uit zijn kelder voor 7 euro en staat voor 42 euro op de kaart. Als de prijs van een wijn zich binnen een jaar verdubbelt dan is het voor de restaurateur zinvol zijn om echt boos te worden op Viviani en hem te vragen hoe het komt dat de prijs zich zo extreem ontwikkelt in slechts een jaar. De restaurateur zou ook een adequate vervanging kunnen zoeken. Kortom; nogal snel verschuilt iedereen zich achter het mechanisme van vraag en aanbod, terwijl men zelf medeschuldig is aan het ontstaan van dit proces.
De president van Italië heeft de industrie en handel opgeroepen om de prijzen voor algemene consumptiegoederen substantieel te verlagen. Misschien dat het helpt. Het is de vraag of je wijn kunt vergelijken met algemene consumptiegoederen. Wijn is een luxe product, ook in Italië. En wordt ook altijd als een product van weelde gepresenteerd.
Momenteel kent Italië veel opwinding over de Syrah. Dit druivenras is de eerste pagina’s van de vakpers binnengedrongen. Inmiddels uitgegroeid tot een fenomeen, een modehype. Sinds twee jaar bestaat er ook al een club die in de Syrah gelooft. Uitgezonderd de Syrah-wijn van enkele opmerkelijke producenten als; Fontodi en Isole è Olena heb ik nog geen kennis gemaakt met dit nieuwe spektakel. Voor mij blijft Syrah een verwijzing naar Australië en Frankrijk. In de Italiaanse supermarkten kom je op dit moment Syrah-wijnen tegen die afkomstig zijn uit Sicilië. En ze staan voor 2 euro per fles op de schappen.
Ik ben het met de Italiaanse wijnbranche eens dat de wijnexport moet worden opgestuwd. En dat de competitiekracht moet worden verfijnd. En dat de onnavolgbare “eigenheid” van de Italiaanse wijnen verder op de voorgrond moet worden geplaatst. Maar of de president van Italië zo blij moet zijn met de Syrah op de plank van de supermarkt, voor twee Euro, uit Sicilië?
Door Jan Herbrinkselections.com
Credits foto: Karsten Würth
