Ik schrijf dit wanneer ik net terug ben van vier heerlijke dagen Mont Ventoux in Frankrijk.
Een persbureau had me gevraagd of ik zin had om met een groepje journalisten en bloggers de wijnen van de Côtes du Rhône te gaan ontdekken.
Aangezien ik net mijn job als communicatiemanager van een tweesterrenrestaurant had opgezegd, kon ik moeilijk weigeren. Ik had tijd, ik drink graag wijn en als zo’n reisje je in de schoot wordt geworpen, twijfel je niet. Zo zei ik tegen een vriendin dat ik echt mijn twee handen mag kussen en dat ik de laatste maanden veel geluk heb gehad. Ik rol van de ene interessante job of opdracht in de andere. Geluk zei ik.
Ze verbeterde me meteen. Ze zei me dat het geen geluk was. Ze zei me dat ik nu de vruchten pluk van iets waar ik eigenlijk zonder het te weten al jaren naartoe werk. Letterlijk en figuurlijk dan. Al jaren is eten iets dat me boeit, drijft en dat me enthousiast maakt. Ik heb me al mogen uitleven voor magazines, voor sterrenrestaurants, voor verschillende producten en nu ook voor wijnen. Voorlopig heb ik het geluk om van eten mijn werk te maken. Maar eigenlijk ben ik meer geïnteresseerd in het omgekeerde. Hoe het komt dat eten mensen gelukkig maakt.
Liefde gaat door de maag zeggen ze. Ik ben er 100% zeker van dat er oorlogen vermeden zijn door een lekkere maaltijd of een geweldige wijn. Maar eveneens dat er familieruzies zijn ontstaan of moorden zijn begaan omdat een steak iets te ver gebakken is. Eten beroert de zielen meer dan we denken. Ik geloof dat echt. Sinds kort heb ik een vriendin die erg goed kan koken. Die graag met eten bezig is en graag in de keuken staat. Ik heb me al dikwijls afgevraagd of ik ze even graag zou zien moest het omgekeerde het geval zijn. Ik betwijfel het om eerlijk te zijn. Ik word gelukkig als ik haar slechtgezind zie worden om eten. Als ze commentaar geeft wanneer ik iets klaarmaak dat niet helemaal oké is. En ik vind het dan weer raar dat ik daar niet slechtgezind van word. Een schoolvoorbeeld van liefde die door de maag gaat. Het lijkt me best interessant om dat allemaal eens te onderzoeken. Wist je bijvoorbeeld dat mensen hun vingers een stof afscheiden wanneer ze worden geconfronteerd met lekker eten? Ik vind het waanzinnig. Niet enkel beginnen we te watertanden maar ook onze vingers produceren op dat moment een stof. Meer zelfs, als we eten met onze handen, smaakt het eten ook beter. Dat is dan weer het gevolg van die stof die vrijkomt en een boost geeft aan je eten. Zelfs je lichaam helpt je gelukkiger worden met eten.
Het interesseert me zelfs zodanig dat ik al een tijdje rondloop met het idee er een boek over te schrijven. De beste liefdesverhalen die met eten te maken hebben. De grootste oorlogen die ontstaan zijn omwille van een kruid. De jaloezie tussen jawel, Franse wijnboeren en hoe ze elkaar de loef willen afsteken. Maar ook of dit allemaal wetenschappelijk te verklaren is. Wat doet ons brein en bij uitbreiding de rest van ons lichaam als we lekker eten voorgeschoteld krijgen? Veel om over na te denken en te onderzoeken, maar het lijkt me wel meer dan de moeite waard. Want zelfs door gewoon aan eten te denken, word ik al gelukkig.
