Kort geleden liep ik op een paardenstal en zag met een grote glimlach hoe een van de stalkatten zich uitgebreid liet aaien door zijn vele malen grotere makker een paard. Deze poes is een vakman, een kunstenaar, want hij weet precies hoe hij een paard om zijn pootje wint. En het paard zelf begrijpt de non-verbale vraag van de poes uitstekend! Samen werd er genoten van het contact en het respect voor elkaar. Dit komt veel vaker voor tussen katten en paarden.
Twee verschillende diersoorten; het ene een roofdier en het andere een vluchtdier, zij begrijpen elkaars bedoelingen. Deze ontmoeting met elkaar wordt wederzijds op prijs gesteld en gebeurt vriendschappelijk en respectvol contact.
Het kan natuurlijk niet anders dan dat ik met een grote glimlach dit tafereeltje aanschouw.
Er is veel eenzaamheid; honger naar wezenlijk contact.
Tegelijkertijd ben ik me bewust van de grote honger naar oprecht en fysiek liefdevol contact bij veel mensen. Juist in deze bijzondere tijd waarin we leven. Een tijd die nu al ongeveer acht maanden duurt en voorlopig nog niet afgelopen is. Voor zover ik dat op dit moment vermoed.
Van jong tot oud worden we tot sociale afstand van 1,5 meter en anonimiteit via de mond en neusbedekking dringend geadviseerd.
Voor de een is het van levensbelang om deze richtlijnen te volgen, En voor de ander juist ook van levensbelang om het juist niet te doen. En nog allerlei varianten van opvattingen er tussen in. De meningen over het op volgen van de maatregelen zijn verschillend. Dat geeft ook niet. In het Oosten van het land is een mooi gezegde: “Zoveel worsten zoveel pinnen, zoveel mensen zoveel zinnen.”
Deze diversiteit geeft de kleur aan onze samenleving.
Ik maak me ernstige zorgen
Verontrustend vind ik de berichten en ook mijn eigen ervaringen, dat respect voor elkaar verloren gaat. Door het toenemen van het anonimiseren van de mens tgv. de maatregelen:
- Van cliënten hoor ik dat er binnen het gezin soms dreiging en spanningen zijn waardoor er niet meer openlijk met elkaar gesproken wordt over de huidige situatie. Er is veel eenzaamheid ook binnen een familie, een groep….
- Ik hoor van mensen, jong en oud, die niet meer naar de supermarkt gaan vanwege het onfatsoenlijke gedrag van medeklanten. Ongeduld en opzettelijk gaan stoten met winkelmanden, snauwen… etc.
- Ik hoor een medewerker van het OMT vertellen om mensen die geen mondkapje dragen, voortaan te negeren. Een oproep tot polarisatie.
- Ik begrijp dat op een school in Nederland kinderen die geen mondkapje willen dragen een gele badge moeten dragen en in de gangen van het gebouw langs de muren moeten lopen??? Dit geeft mij uitermate nare associaties met het verleden. En wat betekent dit voor de toekomst van alle kinderen die dit nu mee maken???
- Ordehandhavers van de politie, soms zelf met angst in hun ogen, voeren hun opdrachten uit, ook met geweld tegen weerloze mensen.
- Het Nederlandse Volk wordt opgeroepen elkaar te controleren en te corrigeren door bestuurders, en middels kliklijnen en eigenaren van bedrijven die verantwoordelijk worden gemaakt voor de uitvoering van de maatregelen.
Daar ben ik het niet mee eens. Niemand wil buiten de groep vallen, of je nu wel of geen mondkapje draagt, wel of niet voor afstand houden bent. Iedereen maakt zijn eigen keuze hierin en daar is altijd een grond / een motivatie voor. Dat is een recht wat iedereen heeft en daarmee verdient een ieder ook het respect.
Er ontstaat zo een verdeeldheid in onze samenleving. Deze kenmerkt zich door een gebrek aan respect voor elkaar.
Hoe kan het ook?
Het dragen van mondkapjes nodigt uit om niet meer zomaar met elkaar te spreken. Door de gezichtsbedekking is namelijk de allereerste menselijke indruk van elkaars mimiek weg. Dat maakt je als mens voorzichtig, vermijdend of wat angstig in het contact. Als ik alleen kijk naar ogen boven een masker dan weet ik niet of iemands stemming, vriendelijk of juist verdrietig of misschien geagiteerd is…
Toch bemerk ik dat het juist nu zo waardevol is om dat contact nu wel te maken. Elkaar te begroeten, juist nu, met een simpel woord of gebaar maak je duidelijk dat je bedoelingen vriendelijk en respectvol zijn.
Hoe verschillend we als mens ook zijn, allemaal hebben we een behoefte aan sociaal contact, en je veilig weten tussen elkaar.
Ik pleit ervoor om in deze moeilijke tijden waarin niemand aan spanning ontkomt, om ondanks frustratie elkaar als mens en menswaardig te blijven benaderen. En als de spanning je teveel wordt zoek dan steun om mens te blijven.
Praat erover met elkaar, groet elkaar, lach met elkaar om ons ‘Mens zijn en onze menselijkheid’ samen te bevestigen.
Hoe denk ik erover op dit moment?
Persoonlijk ben ik geen voorstander van de maatregelen.
Er zijn veel meer slachtoffers door de maatregelen te betreuren dan dat er slachtoffers van de corona zijn. Het is absoluut een pittige aandoening als het je treft maar er zijn vele middelen om volledig te herstellen in alle stadia van deze aandoening. Zie hiervoor de site: www.zelfzorgcovid19.nl
Ik heb respect iedereen! Daar doe ik mijn best voor. Of die nou wel of geen mondkapje draagt, afstand wil houden of juist niet, angstig of gefrustreerd is. Ik ben niet zo bang voor het corona virus. Ik maak me zorgen om de gevolgen van de maatregelen en pleit voor een menswaardige samenleving.
Warme groet,
Corrie Derks
welkom@corriederks.nl
